وقتی حرف های خود به یک نفر و پاسخ او را تصور می کنید، در واقع نوعی صدا را در درونتان «می شنوید» که احساس می کنید واقعی نیست. این نوع تخیل صوتی را می توان اندکی شبیه به تخیل بصری دانست؛ جایی که می توان بدون دیدن چیزی آن را در ذهن خود تصور کرد (مثل خیال یک قورباغه و زوم کردن روی یکی از چشمهایش).
بقیه در دامۀ مطلب ...
برای یادگیری خواندن هم لازم است که مطالب را با صدای بلند بخوانیم که دراین صورت هم می توانیم صدای خود را بشنویم. اما همینکه تصمیم می گیریم بدون صدا مطالب را بخوانیم و بلندخوانی مان را سرکوب کنیم، ماهیچه هایی که به آنها اشاره کردیم احتمالا همچنان حرکاتی آرام و خفیف دارند و این می شود که می توانیم همچنان صدای خود را در درونمان بشنویم.
در داخل مغز نوعی بسته عصبی وجود دارد که تارهای کمانی یا اصطلاحا arcuate fasciculus خوانده می شود و بخش مربوط به سخت گفتن درون مغزی (ناحیه بروکا) را به قیمتی متصل می کند که به درک ما مربوط می شود (ناحیه ورنیک). این بسته عصبی آنطور که مشخص شده در ایجاد صدای درون نقش ایفا می کند.
جالب است بدانید که در اسکن های مغزی با استفاده از دستگاه FMRI مشخص شده که صدای درون باعث فعال شدن ناحیه بروکا می شود.
